A Tale of Two Cities

Om 5 uur 's ochtends in Hanoi... zijn de straten bijna leeg. De straatventers druppelen langzaam de straten in om hun kookpotten op te stellen, en een paar mensen staan hun stoep al te vegen. Een aantal kraampjes zijn al open - in de stille, donkere straten kan je lekkere noedelsoep (pho bo) opslurpen na een nachtelijke treinrit vanuit de bergen.

Om 6u30 in de parken van Hanoi... staan groepjes mensen (vooral ouderen) simultaan tai chi en zo te beoefenen, en deed ik natuurlijk even mee. Het leven komt rondom hen op gang, de winkels gaan open, de thee staat te dampen op de lage plastieken tafeltjes op straat.

Om 9 uur 's morgens in Hanoi... vormen de brommertjes, auto's, taxi's, fietsen en mensen een kolkende heksenketel die nog tot een uur of 9 's avonds zal doorgaan. In de Old Quarter verkopen de winkeltjes volop. Elke staat heeft haar eigen specialiteit: zo vind je een straat vol winkels die enkel plakband verkopen, wel duizenden soorten. Of ook wel een bamboeladderstraat, een metalenkooistraat en een schoenenstraat (die laatste lijkt dan weer op de Meir of zo :-)).


In de straten van Singapore, daarentegen... rijdt geen enkele brommer, stoppen mensen voor het rood licht, en spugen ze niet op straat. Het eten is er twee keer duurder dan in Vietnam, en de drank ongeveer zes keer duurder. Het is een multiculturele mix van Indiase, Maleisische, Chinese en Arabische mensen. Elk volk heeft z'n eigen wijk in de stad, waar de kleine, oude huisjes met mooie, kleurrijke luiken schril afsteken tegen de hoge, glimmende en moderne wolkenkrabbers ernaast. De hindoetempels van Little India zijn overweldigend, met hun bedekking van duizenden beelden van blauwe koeien, olifanten, etc. De pagodes van Chinatown zijn statig, in hun rode en goude tonen. In Arab Street is er een immense moskee die aan Aladdin doet denken: 'een oosterse naaaacht, ...'

Niet ver van deze authentieke wijken vandaan, wandel je Orchard Road op. De lichtjes, reclames en etalages schreeuwen je allemaal toe. Naast elk winkelcentrum van 4 of 5 verdiepingen staat... nog een winkelcentrum, dat liefst nog harder fonkelt dan het voorgaande. En zo gaat het kilometers door. Zoveel koopdrang heb ik nog nergens ter wereld gezien. Toen de avond viel, stonden we stil bij een van de vele kerstshows voor het Ion shoppingcenter. Een Maleisische die op bezoek was in Singapore en die meer dan 500 dollar had uitgegeven in de Ion mocht de kerstlichtjes van heel Orchard Road aansteken. Toen de bekende Singaporese zanger daarna zijn liedje zong: "Shop like a star, feel like a star", werd ik er bijna niet goed van. Zeker na Vietnam leek de extreme consumptiedrang me walgelijk.


Ondertussen ben ik in Oz aangekomen, waar Sydney me verwelkomde met heel veel regen. Al drie dagen regent het, waardoor ik het moeilijk vind om me een beeld van de stad te vormen. Het oude cliche bewijst nog eens z'n waarheid: alle begin is moeilijk. Maar ik zet door, met veel steun van Sam, en heb de laatste dagen al veel kunnen regelen. Het volgende puntje op m'n to do-lijstje? Een appartement zoeken.

Ik heb ook al een Australisch nummer, al moet het nog geactiveerd worden en werkt het waarschijnlijk pas binnen een paar uur: 0449 856 697. De internationale code voor Australie is +61, dus waarschijnlijk wordt het dan +61 449 856 697.

Zodra ik Sydney beter leer kennen, stuur ik weer een update.

Veel groetjes van Down Under,
Marie