Groetjes vanuit de mistige bergen

Hey allemaal,

Ik schrijf jullie vanuit het mistige en regenachtige Sapa, met er een miniklein katje op m'n schoot (echt, ze kan niet groter zijn dan m'n handpalm, ongelofelijk schattig is ze). En nu is haar mama net bovenop het kleintje gaan zitten, om wat warmte te geven veronderstel ik, want hier is het een pak frisser dan waar we al geweest zijn in Vietnam.

Vandaag is het noodgedwongen een vrij kalme dag geweest. Sam is vannacht namelijk ziek geworden. Het is wel jammer, dat we onze winning streek niet konden voortzetten: de imodium is deze morgen voor het eerst bovengehaald. Eten bij straatkraampjes enz is ons altijd wel goed bekomen, al hebben we natuurlijk steeds voorzichtig gekozen. En nu mag iedereen in Belgie gelijktijdig hout vasthouden, om te zorgen dat het bij deze ene imodiumervaring blijft :-).

Ik moet wel zeggen, Sam heeft een goeie dag gekozen om ziek te worden: het regent al de hele dag en een uur geleden is de mist ook komen opzetten. We lijken wel in een wolk rond te lopen nu, je kan maar 10 meter voor je zien. De plannen om vandaag een trektocht te doen naar een paar dorpen waar de etnische minderheden van de streek wonen, zouden dus toch waarschijnlijk niet zijn doorgegaan. De volkeren van de heuvels zijn hier overigens fascinerend: ze dragen ontzettend ingewikkelde en kleurrijke hoofddeksels, maar ook retro kousen en kitsch rubberlaarzen. Volgens wat we gelezen hebben, is deze mengeling van een tiental volkeren nog heel authentiek: hoe vreemd en zwaar hun kleren ook mogen lijken, dit dragen ze nog echt in hun dorpen, en niet alleen voor de toeristen.

Gisteren hebben we wel een wandeling kunnen doen, naar Cat Cat village, een paar kilometer van Sapa vandaan. Loslopende hangbuikzwijnen, kindjes alom, en machtige uitzichten over de rijstvelden, in terrasbouw op de heuvels. We hebben ook nog leuk gepoold, voor we gingen slapen in ons hotel van 5 dollar per nacht (jawel, dat is toch al het goedkoopste waar we in Vietnam geslapen hebben - en de kamer heeft nog een prachtige badkamer ook!).

Voor we met de nachttrein naar Sapa kwamen, zijn we in Halong Bay geweest. Die baai, net voor de kust van Noord-Vietam (en eigenlijk loopt het geologisch verschijnsel nog door naar China), is bespikkeld met een kleine 2000 eilandjes, die plots uit het water opdoemen. Of ze nu door een draak gecreeerd zijn zodat de Chinese aanvalsvloot tegen de rotsen te pletter zou slaan (volgens de legende), of door de afslijting van een kalkstenen plateau (volgens de aardrijkskunde), de uitzichten zijn spectaculair.

We hebben eerst een immense grot bezocht in de holte van een van de eilandjes, hebben dan van de oorverdovende stilte kunnen genieten vanuit onze zeekajak, en hebben ten slotte een stevige karaokeavond gehouden voor we op de boot gingen slapen. De nacht was maar kort, want ik ben om kwart voor zes opgestaan om de zonsopgang mee te maken. Jammer genoeg was er helemaal niks te zien, omdat het overtrokken was. Toch heb ik ervan genoten, want ochtendyoga in de stilte, bovenop een boot, met zo'n mooi uitzicht over de eilandjes en de zee, dat maak je niet vaak mee.

De tweede dag en nacht in de baai beleefden we op Cat Ba Island. Na 's morgens een onverwachte en vrij steile trektocht te maken in Cat Ba National Park (thank god voor ijzerpillen, twee maanden geleden zou ik de berg echt niet bovengeraakt zijn) tot bovenop een verroeste ijzerentoren, gingen we daarna naar Cat Ba Town. Dat was een beetje een teleurstelling: het dorp raakt nogal snel ontwikkeld, met lelijke hoge hotels die de kustlijn verpesten. Bovendien was ons hotel zeker niet bij de beste van de hele reeks: schimmel op de muren (en een hele vloot lelijke plastieken bloemen) en een kakkerlak in m'n eten maakten het niet de beste ervaring. Maar zoiets krijgt ons natuurlijk niet klein: ik ben op m'n eentje naar de plaatselijke markt gegaan, waar ik de enige toerist was en dus ook aanzien werd als buitenaards wezen. En dan ontdek je de waarde van een glimlach: toen ik lachte naar een oude vrouw die een baby'tje in haar handen hield, deed ze prompt teken dat ik tot bij haar moest komen en kreeg ik een prachtig zwartharig kindje in m'n armen geduwd! Communicatie zonder woorden was het, een geweldig moment.

Enfin, ik zal eens afsluiten, want we gaan binnen een uurtje de bus nemen naar Lao Cai, om van daaruit de nachttrein terug naar Hanoi te nemen. Met Sam lijkt het geleidelijk beter te gaan - duimen dat de treinreis niet te zwaar wordt!

Mistige groetjes,
Marie

PS: Bedankt voor alle reacties, ik vind het leuk om van jullie te horen! De Prins in Beersel, da's nog eens nieuws :-p. En Jose, ik kom zeker nog een keer naar Reusel, maak je geen zorgen :-).

PPS: Over Korea hebben we weinig gehoord. Een Amerikaans koppel dat we ergens onderweg tegenkwamen en dat meer dan een jaar Engelse les gegeven had in Zuid-Korea, wist wel te vertellen dat de incidenten over het algemeen weinig impact hebben en indruk maken op de Zuid-Koreanen: ze zijn het gewoon, en vertrouwen erop dat ze ooit weer herenigd zullen zijn. Over het gezonken schip in maart, waren ze bijvoorbeeld bozer op hun regering (omdat de meeste soldaten aan boord er verplicht waren, en niet vrijwillig) dan op hun noorderburen.