Einde van een schildpaddenbestaan

Als je de volgende dagen of weken een blondbruin meisje door de straten van Antwerpen, Alsemberg, Brussel, Brugge of Leuven ziet lopen die haar paarse paraplu met bloemen erop openzet bij de eerste zonnestralen en bovendien trappen al zigzaggend op- en neerloopt, wacht dan aub even met het telefoontje naar het gekkenhuis. Het ben ik maar.

Ook als dat meisje af en toe met een hele brede glimlach rondloopt, zonder enige aantoonbare reden, moet je je gsm niet bovenhalen. Ze heeft veel geluk opgedaan en opgeslagen, en dat komt soms ineens opborrelen om haar mondhoeken natuurlijk te liften.

Als het meisje daarentegen een grote groene trekkersrugzak draagt, mag je haar wel even tegenhouden - en haar eraan herinneren dat ze geen schildpad meer is. Ze heeft nu namelijk weer een huis en draagt die dus niet meer op haar rug. Die kleren mogen de kleerkast in (als ze daar plaats vindt, natuurlijk...).


Toen ik een kleine elf maanden geleden aan deze tocht begon, wenste iemand mij als afscheid: “Ik hoop dat je vindt wat je zoekt.” Ik denk eigenlijk dat ik niet wist wat ik zocht - en misschien weet ik dat nog altijd niet precies, maar ik heb onderweg wel heel veel gevonden en voorgoed opgeslagen. Er zijn zo veel ontmoetingen die ik nooit meer zal vergeten, landschappen die op m’n netvlies gebrand blijven, geuren en smaken waar ik nog lang van zal dromen...

Om al die herinneringen te verzamelen, heb ik wel flink wat grenzen overgestoken! Maar tijdens deze reis, waarin ik tegelijkertijd kapitein en passagier was, heb ik bovenal enorm veel grenzen verlegd. Had je mij een jaar geleden gezegd dat ik naar Annapurna Base Camp zou trekken, of met macarena-achtige dansjes stieren van meer dan een ton af zou leiden, of er écht van zou genieten helemaal alleen te reizen en te ontdekken, dan had ik je nooit geloofd. En toch, en toch.

Nu ben ik niet meer onderweg, wat toch wel een hele aanpassing zal vergen. Die grote groene rugzak blijft nog even dicht bij mij - al kan dat misschien (heel misschien) liggen aan het feit dat ik wat lui ben en ‘m nog niet volledig uitgepakt heb. Some things never change. Maar zelfs zonder rugzak en zonder onderweg te zijn moet het lukken, denk ik zo. Want zoals iemand mij onlangs zo mooi schreef:

“There is no way to happiness, happiness is the way.”


Bedankt allemaal, dat jullie me hier hebben gevolgd in mijn soms wat dromerige vertelsels. Het was leuk om deze kleine hapjes uit een immense tocht met jullie te kunnen delen! En nu... ga ik op zoek naar een stukje chocola, want ik heb wat in te halen!