Overstromingen overal

Hallo hallo,

Na de berichten over de overstromingen in Belgie gelezen te hebben, dachten we: we zullen even solidair doen! Vandaag zijn we in Hue, na een paar natte dagen in Hoi An. Toen we 's middags in het stadje aankwamen, was er nog niks aan de hand. Gewoon een hotel gezocht, even het zwembad daar uitgestest, en dan wat rondgelopen in het charmante stadje. Daar werden de eerste tekenen zichtbaar: de straat waar Sam een jaar eerder had gelopen (toen hij in Vietnam was aangemeerd met de Peace Boat), was nu verdwenen - helemaal opgeslorpt door de rivier die ernaast liep. Van de mooie brug over die rivier, zagen we enkel nog de rode lampionen en hun weerspiegeling in het water.

Die avond had het nauwelijks geregend, en we waren dan ook behoorlijk verrast toen we wilden terugkeren naar het hotel... en ontdekten dat we ernaartoe zouden moeten waden! Blijkbaar had het in de bergen wel erg hard geregend, en was het water zo in Hoi An terechtgekomen. Gelukkig lag ons hotel wat hoger dan de straat. We konden dus hoog en droog gaan slapen, na even onze benen afgedroogd te hebben. Maar de ochtend bracht wederom een verrassing: het water was nog hoger gekomen, heel de binnenkoer van het hotel was onderstroomd. We zijn uiteindelijk met een bootje uit het hotel moeten vertrekken, behoorlijk grappig.

Toch zijn we niet meteen uit Hoi An vertrokken: het hogere stadsgedeelte was nog droog, we hadden er een lekker restaurantje ontdekt (met pintjes aan 10 eurocent, niet te doen!) en we hadden er nog belangrijke zaken af te handelen: winkelen! Hoi An is namelijk een ongelofelijk paradijs van klerenmakers, die erg goedkoop en snel kledij op maat maken. Zo heb ik voor 100 euro drie kleedjes en een winterjas laten maken, waarvan 1 van de kleedjes op 3 uur tijd klaar was! Sam z'n garderobe is ook mooi uitgebreid: voor ongeveer 200 euro heeft hij 4 zijden dassen, een costuum met 2 broeken, 4 mooie hemden, een chique winterjas en costuumschoenen, allemaal precies op zijn maat gemaakt. Het was echt niet te vatten, wat ze daar allemaal kunnen. Voor wie het geloven kan: ik ben er bijna winkelverslaafd van geworden!

Voor de rest zijn we in de laatste week in de bergen en aan het strand geweest. Van Saigon waren we naar Dalat gegaan, waar we om 5u30 's ochtends aankwamen en waar de dag al goed begonnen was. De mensen hier leven nog echt volgens de zon, iets wat we 's avonds ook zouden merken. We waren namelijk na het avondeten naar een karaoke gegaan (full Asian experience, je weet wel) en toen de tent sloot om 23u, stonden we ineens voor een gesloten hotel! We moesten de concierge uit zijn bed bellen, ocharme. En toen wist ik: ik zal nooit in Vietnam kunnen leven ;-)

Voor de rest was Dalat wel mooi, op een rare, vervallen Disneyland manier. Dalat is een beetje de Honeymoon hoofdstad van Vietnam, maar de pedalo's waar de pasgetrouwden normaal verliefd op varen, stonden nu zielig stil op de bedding van het leeggelopen meer. En in de botanische tuinen aan het meer was er meer personeel aanwezig dan klanten. Gelukkig brachten onze gehuurde fietsjes ons daarna snel naar mooiere plekken, zoals the Crazy House. In dat ongelofelijk surreeel huis loopt geen enkele muur recht en is het gewoon de bedoeling dat je verloren loopt. Er zijn trapjes en kamertjes in de raarste vormen, vaak gebaseerd op de natuur - Dali en Gaudi ontmoeten elkaar in Vietnam, zeg maar. De Vietnamese architecte is er al een 20-tal jaar aan bezig, en blijft maar verder bouwen. (Typ maar eens "crazy house Dalat" in bij google images, het is de moeite.)

Van de bergen ging het daarna naar het strand in Nha Trang. Aangezien die stad zich een beetje aan het ontwikkelen is tot het Blankenberge van Vietnam, waren we niet van plan om er lang te blijven. De weergoden beslisten er echter anders over, toen onze nachtbus naar Hoi An geannuleerd werd omdat een brug van de snelweg weggespoeld was. De extra dag die we in Nha Trang meemaakten in afwachting van onze slaaptrein naar het noorden, brachten we op zee door. Met een bootje voeren we naar verschillende eilanden om er te snorkelen, te parasailen (Sam dan toch :-p) en te genieten van het eten dat klaargemaakt werd op de boot. Met het schaamrood op de wangen moet ik wel melden dan mijn zonnecreme-obsessie terplaatse gefaald heeft: blijkbaar moet je op zee nog vaker met factor 30 insmeren dan ik dacht. Geen zorgen, het plaatselijke rood is ondertussen al aan het wegtrekken.

Zo, jullie zijn weer bij. Morgen vliegen we naar Hanoi, van waaruit we vertrekken voor een paar dagen zeilen en slapen op Halong Bay. Daarna trekken we weer de bergen in, naar Sapa (erg dicht bij de Chinese grens).

Hopelijk gaat alles goed in Belgie en houden jullie de voetjes een beetje droog!

Groetjes,
Marie