Vakantie Deel II: Castellón + Valencia

Hallo iedereen, ik kom net binnen van uit te waaien bovenop de berg van het Parque del Castillo, met uitzicht over Soria. Mijn vingers zijn bevroren, ik kan nauwelijks typen. Gelukkig heb ik mijn post voor vandaag gisterenavond thuis al getypt.

Hier komt deel II:

Woensdag 07/12
Na de busreis van een dikke vijf uur, inclusief tussenstop in een wegcafé waar de luidsprekers zo luid stonden dat we even dachten dat we in een luchtbombardement zaten of zo :-p, kwamen we aan in Castellón. Het temperatuurverschil was onmiddellijk merkbaar: in Alcalá en Madrid was het al warmer dan in Soria, ik kon mijn dikke sjaal vervangen door een dunnere; maar in Castellón had ik mijn sjaal niet eens meer nodig! Castellón ligt heel dicht bij de kust, en er net achter liggen bergen. Daardoor geniet het van een van de beste klimaten van Spanje: het regent er bijna nooit (met uitzondering van een zondvloed af en toe, hè Ellen ;-)), en het blijft in de winter heel zacht. We liepen langs de Plaza Mayor naar het kot van Ellen. De Plaza Mayor was helemaal mooi verlicht voor kerst, hoewel het gemeentehuis echt overdadig versierd was. Die avond zijn we nog naar een tetería geweest, dat is iets zoals een cafetería, maar dan met thee ipv koffie. De plek is heel gezellig versierd, helemaal Arabisch, en je zit er op kussens op de grond bij lage tafels. Ellen genoot er van de thee van duizend-en-een nachten, en Hanne (Erasmusstudente uit Gent) en ik kozen voor een heerlijke milkshake.

Donderdag was de dag voor het bezoek aan Castellón. Ik had weer een privé-gids, deze keer Ellen. Zij had mij verteld dat Castellón niet mooi was, omdat het rond 1930 helemaal platgebombardeerd is en dat er dus bijna geen oude gebouwen zijn, maar dat viel allemaal wel goed mee. ’s Morgens aten we als ontbijt churros con chocolate bij een churrería op een pleintje (een churrería in Spanje is zoals een oliebollenkraam in België). Churros zijn lekker, maar ontzettend zwaar en vettig, en om het nog erger te maken is de chocolate die ze erbij serveren meer een soort dikke chocoladesaus die wij misschien op onze ijsjes zouden doen dan chocolademelk. Met een enorm volle en zware maag vertrokken wij dus naar een ermita langs de rand van de stad. Het is een mooie wandeling om er te geraken, langs een lange laan met sinaasappelbomen overal rond je. Na een bezoek aan de ermita, waar er missen bezig waren voor de Día de la Inmaculada, konden we toch niet weerstaan en hebben we mandarijntjes van de bomen geplukt. Lekker dat die waren! Echt zo zalig vers, niet te doen.

We liepen daarna nog wat rond in de stad, onder meer langs de Plaza Mayor (bij daglicht was de versiering van het gemeentehuis nog erger), de casino (die knalgeel is), de Puerta del Sol (de versie van Castellón is een maatje kleiner dan die van Madrid, maar nog altijd mooi) en een… ijsschaatsbaan!!! Het was ongeveer 16 of 17 graden, heel zonnig, en midden op een plein was daar ineens een ijsschaatsbaan. Ik moet het toch weer zeggen: rare jongens, die Spanjaarden. ’s Avonds gingen we naar de haven van Castellón, el Grao. We zagen er onder meer El Peix, een grote vis in mozaïektegels die af en toe onverwacht water spuit. Aan de haven is een groot complex met spelletjes en zo, en ook een cinema, waar we Match Point van Woody Allen bekeken, een hele goeie film (aanrader) en ook nog goed te volgen in de gedubde, Spaanse versie (originele versies kennen ze hier in Spanje echt niet). Op weg terug naar Castellón zelf stopten we aan het strand, maar het was al donker, we zagen niks en dus ben ik maar even het zand gaan aanraken om toch dat zomerse gevoel te krijgen. De buschauffeur besloot op die plek, waar er absoluut niks was behalve een bar, een koffie te gaan drinken en dus pasten we even een kwartiertje op zijn bus (zien we er dan zo vertrouwenswaardig uit? :-D) Om de hele toffe dag af te sluiten gingen we ’s avonds tapa’s eten, inclusief zalig zachte calamari a la romana.

Vrijdag vertrokken we vrij vroeg naar Valencia. Eerst stopten we nog in het Nederlandse consulaat om Ellens nieuwe paspoort op te halen (haar vorige was gestolen) en dan liepen we door de stad, die ik echt heel mooi vond. We stapten toen richting busstation, want ik moest mijn busticket vastleggen voor de volgende dag, en stopten bij de Torres de Serranos, een stadspoort waar je ook op kan klimmen. Na het busticket gekocht te hebben en gegeten te hebben trokken we het Turia park in. Dat is een park van negen (!) kilometer lang die door Valencia loopt, helemaal tot aan de zee. Het is ingericht in de oude, brede bedding van een rivier die al lang geleden omgeleid is. Bij temperaturen van ongeveer 22 graden en een stralende zon kuierden we door het park, langs alle palmbomen en fonteinen. We hielden een korte siesta/zonnebadsessie :-p bij de fonteinen bij het muziekpaleis (Palau de la Mùsica) en stopten ook even om van de glijbanen te gaan in de speeltuin ‘Gulliver’. Dat is een enorme speeltuin voor kinderen dat eigenlijk een beeld is van de reus Gulliver.

Na een paar kilometer kwamen we aan bij de Ciutat de les Arts i les Ciencies, Catalaans (of Valenciaans) voor de stad van de kunsten en wetenschappen: vier enorm mooie, moderne gebouwen getekend door een bekende architect van Valencia. In die gebouwen zijn een wetenschapmuseum, een imaxtheater, een aquarium en een soort theater voor muziekconcerten en theateropvoering gevestigd. Het is een prachtige plek, nog mooier gemaakt door het water dat er overal leidt tot weerspiegelingen. Ik wou die gebouwen absoluut bij nacht zien, en dus gingen we even de Corte Inglés en een winkelcentrum in terwijl we wachtten op het ondergaan van de zon. Toen we buitenkwamen was de hele omgeving inderdaad helemaal veranderd, spectaculaire kleuren en ook weer weerspiegelingen overal. Die avond, terug in Castellón, kaarten we nog de hele avond gezellig.

De volgende ochtend was het vroeg opstaan geblazen want een hele reeks transport stond me te wachten: eerst de bus naar het treinstation van Castellón, dan de trein naar Valencia, dan de bus van het treinsstation van Valencia naar het busstation daar, en van daar de bus naar Tudela. Dat is een kleine, onbekende stad in het Baskenland van ongeveer de maat van Soria. Ik moest daar twee uur wachten, dus ben ik even gaan rondlopen in de stad maar ik voelde me er helemaal niet veilig: ik werd overal aangestaard en zo, misschien wel door mijn blond haar. Ik weet het niet. Ten slotte nam ik de bus naar Soria. Toen ik thuiskwam moest ik even in verwondering ons appartement doorlopen: het leek wel of ik een hele maand was weggeweest!

Maar het was een heerlijke vakantie, ik heb mooie dingen gezien en mij heel goed geamuseerd. Na een dag terug in Soria ging ik naar centrum ’s nachts, omdat ik ondertussen al de kerstlichten had zitten bewonderen in Alcalá, Madrid en Castellón en dacht: o wee als er in Soria nog geen kerstverlichting is wanneer ik daar terug aankom. Maar die was er, dus alles is goed.

Nog even dit: elke keer dat ik door het park loop naar het centrum, zie ik de Soriaanse equivalent van Manneken Pis: een beeldje van een naakt mannetje dat een kom vasthoudt waaruit water spuit. Ik heb altijd heel veel medelijden met hem, omdat hij daar naakt staat en het zo koud is. Gisteren liep ik erlangs en vond ik dat hij er anders dan anders uitzag: zijn gezichtje leek heel wazig. Bij nadere inspectie zag ik dat zijn gezicht helemaal bedekt was met ijs, en dat er van zijn arm een ijspegel hing. Arm mannetje! Mijn medelijden met hem is nog vergroot :-)