In de wolken

Een grote samenscholing schoenen in de hal, de geur van wierook in de lucht, een hele groep mensen in kleermakerszit in een redelijk stille ruimte, en een podium met kussens vanvoor. Zo begon het. Maar stil bleef het niet lang: vanaf het moment dat de muzikanten hun plaatsen innamen op het podium en hun instrumenten vastnamen, was het publiek helemaal in de ban. De verzen, in het Sanskriet, werden voorgezongen door de muzikanten, waarna het publiek de vreemde woorden vol overtuiging herhaalde. Zo ging het rustig verder, een paar herhalingen lang, tot de muziek geleidelijk aan begon te versnellen en de verzen sneller en sneller werden gezongen en nagezongen. De mensen op de voorste rij, die vanaf de eerste seconde met een gelukzalige glimlach op hun gezicht in trance leken, stonden bij de eerste versnelling al recht om hevig te dansen. Maar ze bleven niet lang alleen: tegen het einde van het liedje, terwijl de verzen aan sneltempo gescandeerd werden, stond de hele zaal mee te zwaaien, te zingen en te dansen. Toen de laatste woorden van het laatste liedje gescandeerd waren en de laatste noten van de weer rustig geworden muziek verdwenen waren, was de hele eerste rij volslagen gelukkig bij elkaar gekropen voor een groepsknuffel.

Eerlijk gezegd: toen ik te horen kreeg dat ik naar een gratis muziekoptreden mocht op zaterdagavond, had ik me iets heel anders voorgesteld! Sam had een Amerikaanse zangeres leren kennen op z’n hostel, die op toernee was met haar oom en zijn groepje. Tegen vrijkaarten voor een muziekoptreden zeg je niet snel nee! Ze had ons wel gewaarschuwd dat het een beetje vreemd kon zijn, en dat er geen Engels aan te pas zou komen. Maar een bezielde sessie Indiase meditatiemuziek (‘kirtan’ genoemd), dat hadden we ons nooit kunnen voorstellen. Na de initiële ‘Wat is dit in hemelsnaam?!’-reactie hebben we meegezongen, en zelfs meegedanst met de menigte. Een aantal weken na het optreden betrap ik mezelf er nog regelmatig op dat ik opsta met een van de liedjes in m’n hoofd: “Dévakinandana Gopala, Dévakinandana Gopala; Gopala Govinda, Govinda Gopala”. Zou ik geïndoctrineerd zijn?

Alleszins, ongeveer tegelijkertijd met het zweverig kirtan-optreden ben ik ook in de yoga beginnen vliegen. En met vliegen bedoel ik echt dat er ‘flyers’ and ‘bases’ aan te pas kwamen. Er is een sportwinkel hier in het centrum van Sydney waar elke zondagochtend gratis yogalessen aangeboden worden. De rekken vol yogakleren worden opzij geschoven, de matten uitgerold, en er wordt anderhalf uur stevig aan yoga gedaan voor de winkel de deuren opendoet. De voorbije vier zondagen hadden ze twee acro-yoga leerkrachten uitgenodigd, en heb ik me serieus uitgeleefd.

Acro-yoga (zo heb ik snel geleerd, want ik had er een dikke maand geleden nog nooit van gehoord) is een kruising tussen hatha yoga, Thaise therapeutische massagetechnieken, en traditionele, pure acrobatie (ja, acrobatie zoals je het in een circus ziet). De eerste helft van de les bestaat uit een reeks yoga-oefeningen waardoor je spieren helemaal soepel worden en je ‘core’ (dat zijn je buik-, onderrug- en bilspieren, het centrum van je lijf) erg sterk wordt. Daarna ga je aan het spelen: in groepjes van twee of drie werk je samen zodat, bijvoorbeeld, persoon A in vogelhouding ‘vliegt’ op de voeten van persoon B, die op met zijn/haar run op de grond ligt met de benen recht omhoog. Hmm, dit klinkt waarschijnlijk vrij abstract (anatomische acrobatiebeschrijvingen lijken niet mijn ding)... kijk daarom voor meer verduidelijking maar eens naar de foto’s hieronder. Er zijn geen foto’s bij van onze lessen, maar wel een paar foto’s vanop google van dezelfde oefeningen die wij gedaan hebben.

Misschien zijn die hoge vluchten in de yoga wel training voor juni, want dan ga ik letterlijk vliegen! Op 9 juni hang ik ergens in de wolken tussen Sydney en Boston, op weg naar de trouw van een hele goede vriendin van me: Rebecca. Ik kijk er ontzettend naar uit - in Barcelona, waar ik haar ontmoet heb, hebben we samen gestudeerd, gelachen, gekookt, gepaperd, gebakken en geleefd. Ginder heb ik ook Paul ontmoet, haar Chileense verloofde die ze in Valparaiso heeft leren kennen en die door de hel is moeten gaan om een verlovingsvisum te krijgen voor de VS. Maar het is hen gelukt, en op 19 juni ga ik samen een aantal andere goeie IBEI-vriendinnen hun huwelijk mee vieren. Het wordt een driedaags feest op het eiland waar Rebe al sinds haar jeugd haar zomers doorbrengt: Cuttyhunk, een piepklein eilandje in de buurt van Martha’s Vineyard. Aangezien er geen hotels op het eiland zijn en Rebe alle bewoners kent, heeft ze gevraagd wie er bedden kon afstaan – en zo kunnen er ineens 100 gasten komen logeren en meefeesten. I can’t wait!

Maar de meer onmiddellijke vooruitzichten zijn ook meer dan goed: het boerderijavontuur waar ik vorige keer over sprak, wordt werkelijkheid! Vanaf 11 april ga ik als wwoofer aan de slag op een boerderij op Mornington Peninsula, op een tweetal uur van Melbourne. WWOOFing staat voor Willing Workers On Organic Farms – misschien niet de meest elegante naam, maar wel een leuke organisatie die houders van organische boerderijen in contact brengt met vrijwilligers die in ruil voor kost en inwoon een 4 a 6-tal uur per dag willen werken op de boerderij. In de boerderij waar ik terecht kom, verwerken ze hun eigen organisch geteelde groenten, eieren, enz tot zelfgemaakte ravioli, lasagna, roomijs, sorbet, ... om die lekkernijen dan te verkopen op plaatselijke marktjes.

Um, vraagje: kon het nog idealer voor deze eet- en kookverslaafde backpacker? Goh, misschien is het nog leuk om te weten dat de boerderij net tegenover een nationaal park ligt, en dat je daar maar even door moet wandelen om tot op het strand te geraken. Blijkbaar hangen er hangmatten voor het huis, en hoor je de golven soms tot in de slaapkamer. Toen ik telefoon kreeg van de boerderij, waar ik zo ontzettend graag naartoe wilde (waar ik in het wwoofing boek 4 kruisjes naast had gezet, terwijl ik oorspronkelijk enkel de categorieën 0, 1 en 2 kruisjes voorzien had), was ik echt in de wolken. Nu nog eigenlijk...

Onderweg naar de boerderij ga ik 5 dagen in Melbourne stoppen, om de stad en een vriendin (Maria, die ik tijdens m’n eerste dagen in Sydney heb leren kennen) te bezoeken. Het zal nog eens leuk zijn om de toerist uit te hangen! Eergisteren heb ik dat ook opnieuw gedaan – voor het eerst sinds een paar maanden ben ik samen met Sam weer op een stevige daguitstap geweest. Deze keer was de bestemming de Blue Mountains, maar wel een ander stuk dan vorige keer (toen was het Katoomba en Leura).

Het was een perfecte dag: na een paar weken wisselvallig weer met veel regen, was de hemel gisteren stralend blauw. De berglucht was ietwat fris, maar het zonnetje voelde warm aan op m’n blote schouders. Het kleine dorpje Wentworth Falls, waar we aan onze tocht begonnen, was lekker rustig. De charmante straatjes waren begrensd met platanen waarvan de blaadjes net een beetje begonnen te verkleuren. Daarna wandelden we via de Charles Darwin Walk (ja, de beroemde man had de tocht zelf gemaakt in de 19e eeuw) naar Wentworth Falls, een hele hoge en indrukwekkende waterval die vanop de kliffen 250 meter diep de vallei in duikt. Die vallei doken wij ook in, maar dan wel via enorm steile en onregelmatige stenen trap die 100 jaar geleden in de rotswand is uitgehouwen. Het was een vermoeiende, maar prachtige tocht.

De uitstap naar de Blue Mountains was maar een van de vele dingen die ik nog eens opnieuw wilde doen voor ik uit Sydney vertrek. Het zijn er te veel, ik geraak er nooit aan toe. En terwijl ik klaar ben om te nieuwe ervaringen op te doen en de boerderij lonkt, is het vertrek uit deze stad toch wel dubbel. Zoals altijd, lijken de dagen en de uren voor een afscheid ineens te versnellen, tot je er helemaal geen greep meer op hebt. Straks ga ik nog mee naar de luchthaven met Sam (hij gaat naar Nieuw Zeeland), en een paar uur later stap ik op de bus die me doorheen de nacht naar Melbourne zal loodsen. Een belangrijk hoofdstuk wordt afgesloten; de bladzijde die volgt is nog helemaal wit en onbeschreven.