WA - Australië, ongetemd

De laatste tijd overkomt het me vrij vaak dat ik m’n ogen ’s ochtends opendoe en letterlijk een paar minuten moet nadenken voor ik weet waar ik in hemelsnaam ben. En nee, beste lezer, er is geen alcohol mee gemoeid! Ik heb de laatste maand enkel het geluk gehad om de halve wereld rond te vliegen en terug, en heb weer zo veel meegemaakt... Hier is dan ook het eerste verslag, dat dateert van eind mei/begin juni.


Je weet dat je in WA (Western Australia, Australiës grootste staat) aangekomen bent als: bijna elke wagen die je ziet een stevige, met rood stof bedekte 4x4 is die (a) een boot achter zich sleept; (b) een surfbord op het dakrek heeft; (c) een caravan voorttrekt; (d) een kano op het dak draagt; (e) een hoop quads of motors op een aanhangwagen meesleurt of (f) functioneel versierd is met een combinatie van de voorgaande. In WA gaat het namelijk niet om de steden (Perth is een uitzondering, en lijkt eigenlijk niet thuis te horen in de hele sfeer van de staat), maar om de ruige, ongerepte natuur.

En dus zou ik jullie kunnen vertellen over een eindeloze reeks prachtige stranden waar we vaak helemaal alleen van mochten genieten (Rottnest Island, Eagle Bay, Redgate Beach, Hamilton Bay, Mandalay Beach, Blue Haven, Twilight Beach, Ten Mile Lagoon, Cape Le Grand, Hellfire Bay, Lucky Bay, ...). Ik zou jullie kunnen vertellen over een lange aaneenschakeling onbewoonde en oh zo natuurlijke nationale parken (Lane Cove Reserve, Leeuwin-Naturaliste National Park, Warren, D’Entrecasteaux, Shannon, Fitzgerald, Cape Le Grand, Nambung-Pinnacles Desert, ...). Of ik zou kunnen vertellen over conflicten tussen reispartners die niet helemaal compatibel blijken te zijn ;-) .

Maar waarover ik eigenlijk wil schrijven, zijn de drie momenten die het meest zijn blijven hangen van de roadtrip in WA.

-- Adrenaline en uitlating in Walpole -- Niet ver van de zuidkust van WA kom je plots in donkergroene bossen terecht, waar karri en marri bomen van honderden jaren oud elkaar in hoogte lijken te willen overtreffen om het zonlicht op te zoeken. Wij besloten mee te strijden om de zon, en beklommen dan ook een boom. Niet zomaar een boom, maar een boom van 68 meter, waarin ijzeren staven gehamerd waren die de boom in duizelingwekkende, steeds steiler wordende cirkels omklemden.

Hoewel ik niet aan hoogtevrees lijd, heb ik toch een paar yoga-ademhalingspraktijken moeten bovenhalen terwijl ik omhoog klauterde, beetje bij beetje, aan een traag maar regelmatig tempo. Halverwege was er een platform om uit te rusten, waar ik even getwijfeld heb of ik zou blijven klimmen. Maar mannekes, eens helemaal boven, waren alle twijfels en schrik plots verdampt: we waren in het rijk van de papegaaien terechtgekomen. Kilometers ver zagen we niks anders dan een groen tapijt van bladeren onder ons. Za-lig. In een volgend leven wil ik een vogel zijn.

-- Lichtjes buitenaardse verwondering op Lake Ballard -- De Outback is een vreemde plek, met al even vreemde inwoners. De grootste inwoners zijn zonder twijfel de road trains: vrachtwagens met 3 opleggers die meer dan 50 meter lang kunnen zijn - best indrukwekkend wanneer ze langs zij scheuren. De kleinste inwoners, of toch zeker de vervelendste, zijn de vliegen: van zonsopgang tot zonsondergang zwermen ze onophoudelijk om je lichaam en hoofd. Meermaals zaten er meer dan 20 vliegen op de kap van m’n trui alleen al. De grond in de Outback is koperrood (en zit vol mineralen en goud, dat nog volop gemijnd wordt – WA is dan ook Australiës rijkste staat), je schoenen zijn dat snel ook. Het is heel moeilijk om je voor te stellen hoe de aboriginals millennialang hebben kunnen overleven in zo’n onherbergzaam gebied.

Maar aan zout voor op hun patatjes zal het hen niet ontbroken hebben! Te midden van de rode vlaktes zijn er namelijk immense zoutmeren, die meestal (half) opgedroogd zijn. Lake Ballard, bij Menzies, is er zo een. Vanop een rode heuvel die als een reuzemierenhoop omhoogstak uit het landschap konden we uitkijken over een sprankelende witte zee, die enkel versierd was met een uitgestrekt netwerk van voetsporen. Dat spinnenweb gaf aan waar de 51 buitenaardse beelden van artiest Antony Gormley stonden: de man had van de 51 inwoners van het Outback dorpje Menzies adhv laserscans omgezet in ijzeren beelden, die mysterieus voor zich uit staren over de zoutzee. Terwijl ik van beeld naar beeld stapte, bijna helemaal alleen op een immense zoutvlakte, kraakten m’n voeten regelmatig door de zoutkorst. Gepekelde voetjes, vreemde beelden en oorverdovende stilte (zelfs de vogels hielden zich koest) op een witte vlakte temidden van een nog grotere rode vlakte – een UFO-landing had me op dat moment eigenlijk niet verrast.

-- De koning(in) te rijk in Lucky Bay -- Een meer toepasselijke naam voor een plek op aarde ben ik nog niet tegengekomen. Als je de zuidkust oostwaarts volgt vanuit Perth, kom je na 725 kilometer in het stadje Esperance terecht, wat zo ongeveer het laatste enigszins leefbare stadje is voor de Nullarbor Plain, een droge en eentonige vlakte die met zo’n 1200 km bijna helemaal tot in Adelaide strekt. Blijkbaar is het een beetje een traditie voor Australiërs dat ze, eens ze op pensioen zijn, ‘de Nullarbor doen’ (de Nullarbor met een caravan oversteken). Maar als je zo de snelweg door de Nullarbor volgt, zou je een stukje kust missen dat een van m’n favoriete plaatsen op aarde geworden is. Net na Esperance ligt namelijk Cape Le Grand National Park, waar kangoeroes siestas houden op een strand dat zo wit is als sneeuw (en zelfs een beetje als versgevallen sneeuw kraakt onder je blote voeten).

Ja, dat is dus lucky, Lucky Bay, een plek die je maar moeilijk kan verlaten. De eerste mensen waarmee ik sprak toen we er aankwamen, vertelden dat ze 5 dagen geleden aangekomen waren met de bedoeling 2 nachten te blijven. Ook al was bijna al hun eten op en hadden ze al lang geen batterij meer voor hun camera, geraakten ze er maar niet weg. Het heeft niet lang geduurd voor ik hen begreep: in Lucky Bay springen grote zalmen als het ware uit het heldere, appelblauwzeegroene water aan de haken van de vissers op het strand terwijl kangoeroes nieuwsgierig komen kijken en zelfs een paar schubben opeten. Op de camping leef je zonder elektriciteit maar met zonnedouches en kook je ’s avonds je potje om het dan te delen met iedereen aan tafel. De gitaar-, didgeridoo- en zangsessies bij kaarslicht zal ik niet snel vergeten. Ook wij bleven er langer plakken dan voorzien, en konden enkel vertrekken omdat het op een ochtend begon te regenen. Het was alsof Lucky Bay ons toestond verder te trekken.


... en verdertrekken, dat heb ik ook gedaan! Vanuit het prachtige WA ben ik aan een reis door de tijd, de ruimte en de seizoenen begonnen, om uiteindelijk terecht te komen op de oostkust van de VS. Dat verslag komt er de volgende keer aan!