Marie, de Sales Operations Coordinator

Klinkt groots he, ‘sales operations coordinator’? Wel, dat is het niet. Of misschien wel, ergens in de ingewikkelde werking van Avnet, het grote ICT-salesbedrijf waar ik nu werk. Maar spannend is het allerminst. Ik zou zelfs durven zeggen dat deze job de definitie van het woord ‘saaiheid’ tart en tot nieuwe hoogtes (of laagtes) brengt.

De eerste dagen van deze nieuwe job, waar ik een dikke twee weken geleden aan begonnen ben nadat m’n vorige opdracht afgelopen was, wilde ik maar een ding: heel hard weglopen. Oorspronkelijk was ik aangenomen om één enkele taak te vervullen: nieuwe bestellingen ingeven in het systeem. Met andere woorden, hele dagen lang: wachten tot een mailtje in de inbox verschijnt, de bestelling met een speciaal programma openen, de klantengegevens en factuurtotaal ingeven, en de bestelling doorsturen naar de juiste verkoopspecialist. Verder niks. Zes weken lang. Bovendien ligt het bedrijf echt in the middle of nowhere, en zijn de lange busritten in de file elke ochtend en avond allesbehalve leuk.

Na die eerste dagen wilde paniek, waarin ik de vreemdste manieren aan het bedenken was om ontslag te nemen of ontslagen te worden, is het geleidelijk aan beter beginnen te gaan. Ik denk dat ik m’n verwachtingen heb bijgesteld; waarschijnlijk lagen die nogal hoog na m’n vorige interimopdracht, waar ik een beetje met m’n gat in de boter gevallen was. Nu is een dag allang goed als de zon schijnt terwijl ik tijdens de middagpauze m’n boek lees, als ik een paar emailtjes heb kunnen beantwoorden tijdens het werk, of als er cupcakes in de lunchruimte verschijnen wanneer er iemand op zwangerschapsverlof vertrekt.

Ondertussen heb ik wat meer taken gekregen, die op zich ook niet bijster interessant zijn, maar afwisseling tussen taken, ook al zijn het saaie taken, is beter dan een aanhoudende stroom eentonige saaiheid. Verder begin ik de collega’s ook wat beter te kennen en kunnen we lachen tijdens het werk, wat alles meteen wat lichter maakt. Nog een dikke 3 weken te gaan, tot 28 maart: dat zijn 17 dagen, oftewel 136 uur. En jawel, die cijfers zijn ook in mijn agenda terug te vinden – ik ben echt aan het aftellen. Maar goed, zo heb ik er weer een ervaring bij. Ik vermoed verder ook dat alles wat hierna komt alleen maar een verbetering kan zijn. (Tipje van de sluier: ‘wat erna komt’ is waarschijnlijk het leven op een boerderij – als dat wat concreter wordt, leg ik het wel een keer uit.)

Voor de rest is er hier niet superveel nieuws, behalve dat ik 2 weekends geleden per ongeluk een nieuw aspect van Australie heb leren kennen: de gezondheidszorg. Ik was namelijk nogal onzacht met m’n kopke tegen een stenen trap terecht gekomen, bij een val tijdens een donkere wandeling huiswaarts na een spectaculaire zonsondergang in de straten van Glebe (zie foto’s, niet van m’n elegante val, maar wel van de zonsondergang).

Het heeft 7 uur geduurd voor ik eindelijk met een dokter kon spreken op de spoed, en op 5 minuutjes tijd vertelde ze me dat de duizelingen en flauwtes waarvoor ik gekomen was waarschijnlijk gewoon na een dag of twee zouden verdwijnen. Eigenlijk had ik het kunnen weten, maar onder het motto ‘better safe than sorry’ ben ik toch blij dat ik langsgeweest ben. Zo heb ik meteen ook ontdekt dat de spoed in Australie vrij traag is (maar waarschijnlijk niet zo veel trager dan de spoed in vele andere westerse landen) en dat Medicare, het Australische equivalent van de ziekenkas, een spoedbezoek 100% betaalt: ik kreeg geen enkele factuur te zien, het was rechtstreeks geregeld – mooi!

Intussen heb ik al lang geen last meer van m’n mini-hersenschudding - dat bleek tijdens de evenwichtshoudingen tijdens de gratis yogales die ik op zondagochtend heb meegemaakt in een mooie sportwinkel. Het enige wat me heeft tegengehouden om alle oefeningen mee te doen, is m’n achterste, waar ik eerst op terecht ben gekomen tijdens de val! Nu, zo erg was dat ook weer niet, want de dingen die ik niet kon doen, waren vooral buikspieroefeningen :-) .

Verre uitstappen heb ik sinds m’n vorig schrijfsel hier niet meer gedaan, maar twee weekends geleden heeft Sam me wel een pareltje laten ontdekken: het Quadrangle van de univ van Sydney. Ik was een tijdje lang helemaal betoverd door de zandkleurige stenen gebouwen en de lichtjes demonische waterspuwers die het grote groene binnenplein met een fantastische oude boom omringen.

Tja, het moet gezegd: Sydney heeft tegelijkertijd enorm veel natuurlijke schoonheid en bakken charme, maar échte geschiedenis (op z’n Europees) vind je waarschijnlijk nergens in Australië gemakkelijk terug. Maar daarom is het ook zo’n geweldige verrassing als je een prachtig gebouw als de Quadrangle ontdekt. En daarom kan ik m’n hartje zó ophalen in de overweldigende Victoriaanse gebouwen op George Street, een van de slagaders van deze stad (zie foto’s).

Dit weekend verwacht ik een andere soort pracht en praal: het is Mardi Gras, wat in Sydney betekent dat de jaarlijkse Gay Pride parade door de straten zal trekken. Ik kijk er al naar uit naar veel kleur en spektakel! Verder komt er een onverwacht weerzien aan. De pa van Hilary, m’n beste vriendin van toen ik in Californië woonde, is net naar Sydney verhuisd, en ik ga vrijdagavond bij hem en zijn vriendin eten. Ik vind het nog altijd ongelofelijk dat ik hen ga terugzien na bijna 3 jaar, in Australië nog wel. En zo is het cliché nog maar eens bevestigd: de wereld is inderdaad klein.

Vele groetjes van het geklutst kopke dat uitkijkt naar het weekend (aka Marie, de Sales Operations Coordinator)!