Australia, Australia

Net in de week dat de kinderen terug naar school moeten na het grote verlof, is de zomer hier echt begonnen (dat blijkt een universeel syndroom te zijn). Het begin van de zomer is op vreemde manieren te merken – een paar avonden geleden bijvoorbeeld, toen ik naar huis liep om 11u, kreeg ik ineens heel veel zin om een marshmallow op een stokje te prikken. Het duurde een paar seconden voor ik het doorhad: de hele stad rook naar een kampvuur! Dat had ongetwijfeld te maken met de ‘bushfires’ die een paar uur lang net buiten Sydney hadden gewoed. En nu heb ik al dagen zin in s’mores, terwijl er een algemeen vuurverbod is afgekondigd voor Sydney en omstreken...

De meer vanzelfsprekende tekenen van zomer waren er natuurlijk ook: met de hete en droge lucht van 30 à 40 graden had ik die avond eigenlijk echt voor een kampvuur kunnen zitten. Verder hebben de Sydneysiders (inwoners van Sydney, nvdr) het record voor energieverbruik op 1 dag verbroken - hier hebben ze airco, en die gebruiken ze ook. Ondertussen heeft Queensland, dat al veel te lijden heeft gehad onder aanhoudende regens en overstromingen, de levensgevaarlijke cycloon Yasi vrij goed overleefd.. Extreem is Australië wel.

De voorbije weekends ben ik iets verder van mijn stedelijk middenpunt beginnen gaan, en zo begin ik een groter deel van dit immense land (of ten minste de staat New South Wales) te leren kennen. Met de MyMulti zijn Sam en ik vorig weekend tot het einde van twee treinlijnen gereden: zaterdag naar de Blue Mountains (genoemd naar de blauwe schijn van de eucalyptusbomen), zondag naar Newcastle (wederom: nee, Sydney CityRail rijdt niet tot in Engeland – de plaatsnamen zijn hier alleen ofwel super-Aboriginal (Wooloomooloo, bijvoorbeeld), ofwel hergebruikt).

In de Blue Mountains hebben we een lange wandeling gemaakt: we zijn bovenaan de kliffen in Katoomba begonnen, bij de bekende rotsformatie van The Three Sisters, en zijn toen via de Giant Stairway afgedaald in de vallei. De naam van die afdaling is overigens goed gekozen: halverwege begonnen m’n spieren al heel hard te trillen. De onregelmatige trappen bleven maar komen, en ineens leek het nog gemakkelijker om ze te beklimmen dan om af te dalen! In de vallei werd er dubbel gesmuld: wij van onze picknick, en de mozzies (muggen) van ons! We hebben ongeveer 5 uur gedaan over de prachtige wandeling, maar zijn ook wel regelmatig gestopt voor kiekjes van kleine watervallen, immense rotsblokken die van de kliffen waren gevallen, wijdse uitzichten over de vallei en een extreem schattige possum (in het Nederlands heten die diertjes blijkbaar ‘koeskoes’) tussen de blaadjes.

De dag erna konden we in Newcastle, een koolmijnwerkersstadje ten noorden van Sydney, een dag genieten van enorm stijve dijen en kuiten, maar ook van een aantal mooie stranden. Hoewel het stadje nogal stilletjes was, waren de bewoners erg leuk. Eerst waren er de pluizige en luie koala’s in een reservaat, die zo schattig waren dat ze niet eens echt leken, daarna een vriendelijk gezin dat van een luie zondag aan het genieten was in hun voortuin. Toen we hen vroegen welke bus we naar het station konden nemen, sprongen ze meteen recht om hun autosleutels te halen, omdat er geen bussen meer waren.

Die kennismaking met erg vriendelijke, laid back Australiërs brengt me weer een stap verder in m’n Aussie onderdompeling. De laatste weken heb ik meer en meer van de cultuur te leren kennen. Zo ben ik naar Cockatoo Island geweest, een eiland in de baai van Sydney dat vroeger een gevangenis was, dan een scheepswerf, en nu een postmodern vakantie- en feesteilandje met een prachtig oud industrieel decor is. Het eiland zou perfect als filmset kunnen dienen – zie foto’s. Ook de typische ‘barbie’ (barbecue) heb ik meegemaakt, toen we met alle appartementsgenoten een zalige namiddag doorbrachten aan rivier in Ku-Ring-Gai Chase National Park. Het vlees was overvloedig, de kangoeroefilet het hoogtepunt.

Maar het summum van de Australisch-heid moet toch wel 26 januari zijn geweest, Australia Day. De hele dag liep ik rond in een zee van blauw-rood-wit, op hoedjes, topjes, vlaggen en gezichten. In die zee dreef ik mee van een grote barbecue in Hyde Park tot het grote scherm waarop Steven Irwin (the Crocodile Hunter) in volle actie te zien was en van de oldtimers die zich verzameld hadden in de straten tot de dans- en muziekoptredens aan Darling Harbor. Het patriottisme bereikte een hoogtepunt met de avondceremonie aan Darling Harbor, waar de premier en gouverneur spraken over ‘het beste land ter wereld’, nieuwe Australische staatsburgers met cheesy muziek werden ingezworen, en de ‘Australians of the Year’ werden geëerd. Net toen ik dacht dat het patriottisme me een beetje te veel zou worden, vlogen de eerste pijlen van het spectaculair en goed getimed muzikaal vuurwerk de lucht in. Het was weer 10 minuten genieten – vuurwerk, dat kunnen de Australiërs wel.

Dit weekend voorspelt Sabine: heet weer met kans op vuurwerk. Jawel, Chinees Nieuwjaar wordt hier uitvoerig gevierd door de grote Chinese gemeenschap, en ik ben van plan om er mee van te genieten. Het weekend komt trouwens niks te vroeg: de laatste deadline van mijn huidige job komt er maandag aan, wat weer voor wat stress zorgt. Hopelijk kom ik maandag niet hetzelfde tegen als een paar weken geleden, toen ik nog alleen overbleef om halfelf ’s avonds en opgesloten ben geraakt op kantoor... (na een paar telefoontjes naar mijn baas, die gelukkig te bereiken was, heeft de securityman me kunnen vinden door af te gaan op mijn luide geboenk op de deur van de claustrofobische trappenhal van de garage waar ik in opgesloten zat). Anyway. Dinsdag begin ik aan een nieuwe job, maar daar vertel ik later meer over, omdat ik er zelf nog maar weinig over weet!

Nu is het tijd om te genieten van het weekend – en dat geldt voor jullie ook!
Vele groetjes