Marie, de Submissions Assistant

Voor de grote vensters van m’n living, die uitkijken over Hyde Park, cirkelen er bij valavond altijd grote vleermuizen. In Spanje vind ik het gekrijs van de zwaluwen bij valavond altijd een betoverend moment; hier zweven de vleermuizen geruisloos, maar nog altijd even magisch.

De laatste dagen zijn de vleermuizen altijd al aan het cirkelen wanneer ik thuiskom: omdat de deadline van een groot project dichterbij sluipt op m'n werk, heb ik nogal wat overuren gedaan de voorbije dagen. Gelukkig vind ik het niet zo erg: het werk valt veel beter mee dan verwacht! Niks van cijfertjes ingeven: ik ben officieel 'submissions assistant' bij AJ Lucas, een groot ingenieursbedrijf. Natuurlijk is dat weer een chique titel voor wat ik uiteindelijk doe, maar mijn hersenen vallen niet in slaap, wat toch al belangrijk is.

Het zit zo: er is een openbare aanbesteding voor een groot ontziltingsproject in het noordwesten van Australie, waar AJ Lucas naar dingt. Om het project te 'winnen', moet er een heel pakket worden samengesteld dat de aanpak van het bedrijf uitlegt, voorbeelden geeft van vorige projecten, enz. Mijn rol bestaat er onder andere in kleine tekstjes van het pakket te (her)schrijven, na te gaan dat alle vragen van de aanbesteding beantwoord zijn, alle documenten te verzamelen en alles in dezelfde layout te gieten, ... Uiteindelijk is het niet supermoeilijk, maar het vergt wat organisatie, en ik heb toch al heel wat goeie feedback gekregen van het team (gisteren heb ik ook te horen gekregen dat ik nog anderhalve week extra mag blijven, om te helpen bij een ander project - yay, de volgende job hunt is weer even uitgesteld!).

Ondertussen leer ik heel wat bij over de ingenieurswereld en het -taaltje. Het was bijvoorbeeld vrij grappig toen ze op de eerste dag mijn job uitlegden: ik zou voor de 'tenders' zorgen. Het woord is een heel aantal keer gevallen voor ik eindelijk doorhad dat het om een openbare aanbesteding ging :-) . Verder weet ik nu dat het een heel mannelijke wereld is: de enige vrouwen op de afdeling van het bedrijf waar ik werk, zijn de kantoormanager, de human resources manager, en de receptioniste! Misschien is dat de verklaring voor het gedrag van een aantal van de mannen, die vrijuit boeren laten te midden van het chique kantoor. Maar al bij al ben ik heel blij dat het zo goed meevalt!

Tussendoor - vooral in het weekend dan - bezoek ik natuurlijk Sydney en omstreken. Zo ben ik een tweetal weken geleden samen met Maria (een Duitse vriendin die ondertussen naar Melbourne is vertrokken) naar een optreden in de Opera geweest: 'Soap', een soort mini Cirque du Soleil met veel acrobatie... in bad. Twee weekends geleden was er ‘Sydney Festival First Night’, met concerten in het park en in de straten. Alles eindigde met een optreden van Emmylou Harris op een groot grasveld in het centrum. Hoewel het een tof festival was, moet ik toegeven dat de Spanjaarden er toch wat meer sfeer in brengen, als ik vergelijk met de Fiestas de la Merce in Barcelona.

De laatste twee weekends ben ik samen met Sam op 'MyMulti-uitstap' geweest. Dat is onze term voor de uitstappen die we kunnen maken omdat we een weekabonnement hebben voor het openbaar vervoer (zo'n abonnement heet een 'MyMulti' ), dat we eigenlijk kopen omdat pendelen naar het werk zo goedkoper uitvalt. Aangezien het openbaar vervoer redelijk duur is, halen we er alles uit en gaan we ‘s weekends zover we maar kunnen. En dat is vrij ver, zeker als je weet dat alle ferry's van Sydney bij het abonnement inbegrepen zijn. In Sydney, een stad die helemaal om een kronkelende baai is gewikkeld (je kan het een beetje vergelijken met de tekeningen van darmflora in die biologiecursussen van het middelbaar), neem je ongeveer even gemakkelijk een ferry als een bus. Maar voor mij blijft het toch speciaal, zo’n tochtje op het water…

Vorige zondag zijn we zo naar Parramatta getrokken, een stadje dat nu als een soort tweede zakencentrum van Sydney wordt beschouwd, maar 150 jaar geleden het belangrijkste deel van de baai was. Je kan er stukjes van de oudste geschiedenis van Australie zien (of toch van de koloniale periode), zoals het huis van de toenmalige gouverneur. Eerlijk gezegd is het niets spectaculairs, vergeleken met de rijke geschiedenis van Europa, maar hier betekent een stuk erfgoed van 150-200 jaar oud al heel wat!

Deze zondag hebben we met de MyMulti wat wijken bezocht die nog op het lijstje stonden: King’s Cross (ik blijf volhouden: ik ben niet in Londen!), Darlinghurst en Balmain. Vooral die laatste wijk was magnifiek: een gezellige hoofdstraat met talloze cafeetjes en restaurantjes, met zijstraatjes met mooie huisjes aan weerskanten die steil afdaalden naar de baai. We hebben dan ook onze fish en chips opgegeten op een klif, terwijl onze blote voeten boven het water bengelden en de baai helmaal zilver kleurde door de ondergaande zon.

Ten slotte heb ik nog een belangrijke mededeling: ik lijd geen ontbering meer! Want… toen ik twee weekends geleden naar de kunst-, prullen- en beginnende designermarkt van Paddingon, ontdekte ik een stukje Belgie in Sydney. Tussen alle andere kraampjes stond een meisje Belgische wafels te verkopen. Terwijl Maria een suikerwafel met chocola en frambozen bestelde, vroeg ik aan het meisje of ze Belgisch was. En jawel, ze was van Brussel! Meteen daarna stelde ik haar een prangende vraag: wist ze misschien waar ik in Sydney Belgische chocola kon kopen? Een minuut later stond ik met een zakje vol Callebaut en Belcolade chocola in m’n handen: ze wist niet waar je het in de winkels kon kopen, maar vond het wel bij haar horeca-leveranciers, en gaf me voor niets een zakje mee! Belgische solidariteit... Een avond later heb ik gesmuld van m’n dame blanche met authentieke Belgische chocoladesaus… er gaat toch niks boven hoor! Jullie kunnen dus gerust zijn, er stroomt weer wat Belgie door mijn aders. En zo kan ik afscheid van jullie nemen...

Vele groetjes van The Submissions Assitant & The Bats (wat denk je, goeie naam voor een bandje?)

PS: Van de overstromingen hebben we hier in Sydney niks gemerkt, behalve onrechtstreeks natuurlijk. Zo is het kantoor van mijn bedrijf in Brisbane voor onbepaalde tijd gesloten, niet alleen omdat het kantoor zelf overstroomd is, maar ook omdat de werknemers met hun gezinnen zijn moeten vluchten voor het water. Er zijn meer dan 20000 huizen volledig overstroomd, vaak door meters en meters water, tot enkel het dak nog te zien was vanuit een helikopter. Het is echt een verschrikkelijk grote ramp (ze spreken van de grootste natuurramp in Australie ooit), maar ik geloof dat de streek er snel bovenop gaat komen, want Australie is een rijk en goed georganiseerd land. Het destructieve water van de overstroomde rivier is al vervangen door een snelle stroom aan hulpverlening en schenkingen. De opkuis is begonnen, de heropbouw volgt ongetwijfeld snel.