14-N
Door: Marie
Blijf op de hoogte en volg Marie
15 November 2012 | Spanje, Barcelona
Om middernacht donderden de rolluiken naar beneden. Ingesloten, op café. Buiten klopten de demonstranten op de rolluiken, terwijl ze riepen: het is na middernacht, 14 november is begonnen. Huelga general, algemene staking.
Geen werk,
Geen consumptie,
Geen economische activiteit -
De stad moet plat.
En dus cirkelen er al de hele dag helikopters boven mijn appartement (ja, ik ben toch wel thuisgeraakt, gisterennacht – er zijn trouwens ergere plaatsen om opgesloten te raken) en knallen er regelmatig voetzoekers in het steegje waarop mijn kamer uitgeeft. Niet bepaald goed voor de concentratie, terwijl je opzoekingswerk doet over schaliegas en Iraanse motieven aan de onderhandelingstafel.
De mensen zijn het hier beu, grondig beu. En hoewel Catalonië en Barcelona gekend zijn om ontspoorde demonstraties, waarbij anarchisten er plezier in nemen buskotjes kapot te slaan en Starbuckscafés in brand te steken, zijn het vandaag niet enkel heethoofden die deelnemen. Veel van mijn vrienden stappen ook mee in de manifestatie – de meesten werkloos, maar ook anderen, die wel werk hebben, steunen de actie.
Vorige maand gaven nieuwe cijfers aan dat meer dan een vierde van de Spaanse bevolking ondertussen zonder werk zit: bijna 6 miljoen mensen. En als je minder dan 25 jaar bent, is de kans dat je werk hebt minder dan 50%. Bovendien is er in de media echt geen goed nieuws te vinden – psychologisch is dat allesbehalve gezond. De fysieke gezondheid staat trouwens ook op de helling: deze zomer moest een Catalaanse hoop dokters en verplegers onverwacht een maand onbetaald werken; de apotheken wachten al sinds de zomer op 190 miljoen euro terugbetaling door de regering.
De emigratie is dan ook volop bezig. In 2011 werd Spanje voor het eerst sinds lang weer een land van emigratie, en in de eerste helft van dit jaar zijn er al 73.975 meer mensen Spanje ontvlucht dan er aangekomen zijn. Onder hen een hoop van mijn vrienden.
In de lente is Almu vertrokken naar Panama, en Anna naar Senegal. Voor de zomer kon Jonathan niet anders dan terugkeren naar Tennessee, en deze herfst lijkt wel een oneindige aaneenschakeling van afscheidsfeestjes (voor de duidelijkheid, met plezier feesten zit er nooit helemaal in): Iris naar Kopenhagen, Monica naar Mexico en Marta en Sarah naar Brussel. Verwelkomen jullie ze? Ondertussen zal ik ze missen.
Versta me niet mis: ik woon hier graag en doe mijn werk heel graag (echt een klein wonder, zoiets te kunnen zeggen hier) – maar met momenten is het zwaar, de trieste exodus te zien.
* Mijn excuses voor dit toch wel iets serieuzere bericht op de blog! Binnenkort hervatten we de gewone programmering: er ligt al maanden een bijna afgewerkt ‘Marieke op de boerderij’ verhaal in de schuif!
Geen werk,
Geen consumptie,
Geen economische activiteit -
De stad moet plat.
En dus cirkelen er al de hele dag helikopters boven mijn appartement (ja, ik ben toch wel thuisgeraakt, gisterennacht – er zijn trouwens ergere plaatsen om opgesloten te raken) en knallen er regelmatig voetzoekers in het steegje waarop mijn kamer uitgeeft. Niet bepaald goed voor de concentratie, terwijl je opzoekingswerk doet over schaliegas en Iraanse motieven aan de onderhandelingstafel.
De mensen zijn het hier beu, grondig beu. En hoewel Catalonië en Barcelona gekend zijn om ontspoorde demonstraties, waarbij anarchisten er plezier in nemen buskotjes kapot te slaan en Starbuckscafés in brand te steken, zijn het vandaag niet enkel heethoofden die deelnemen. Veel van mijn vrienden stappen ook mee in de manifestatie – de meesten werkloos, maar ook anderen, die wel werk hebben, steunen de actie.
Vorige maand gaven nieuwe cijfers aan dat meer dan een vierde van de Spaanse bevolking ondertussen zonder werk zit: bijna 6 miljoen mensen. En als je minder dan 25 jaar bent, is de kans dat je werk hebt minder dan 50%. Bovendien is er in de media echt geen goed nieuws te vinden – psychologisch is dat allesbehalve gezond. De fysieke gezondheid staat trouwens ook op de helling: deze zomer moest een Catalaanse hoop dokters en verplegers onverwacht een maand onbetaald werken; de apotheken wachten al sinds de zomer op 190 miljoen euro terugbetaling door de regering.
De emigratie is dan ook volop bezig. In 2011 werd Spanje voor het eerst sinds lang weer een land van emigratie, en in de eerste helft van dit jaar zijn er al 73.975 meer mensen Spanje ontvlucht dan er aangekomen zijn. Onder hen een hoop van mijn vrienden.
In de lente is Almu vertrokken naar Panama, en Anna naar Senegal. Voor de zomer kon Jonathan niet anders dan terugkeren naar Tennessee, en deze herfst lijkt wel een oneindige aaneenschakeling van afscheidsfeestjes (voor de duidelijkheid, met plezier feesten zit er nooit helemaal in): Iris naar Kopenhagen, Monica naar Mexico en Marta en Sarah naar Brussel. Verwelkomen jullie ze? Ondertussen zal ik ze missen.
Versta me niet mis: ik woon hier graag en doe mijn werk heel graag (echt een klein wonder, zoiets te kunnen zeggen hier) – maar met momenten is het zwaar, de trieste exodus te zien.
* Mijn excuses voor dit toch wel iets serieuzere bericht op de blog! Binnenkort hervatten we de gewone programmering: er ligt al maanden een bijna afgewerkt ‘Marieke op de boerderij’ verhaal in de schuif!
-
15 November 2012 - 07:24
Christine Bulckaert:
ola Marieke,
hier in het vlaamse land (nog altijd plat, allé niet overal) kabbelt het leven verder.
Triestig om te lezen hoe erg het in Spanje gesteld is, wat jammer voor al die jongeren met hun idealen
en die verplicht werkloos moeten toezien.
Het is normaal dat een mens er woest zou van worden.
Ook in Griekenland is de exodus al een tijdje bezig, jongeren die een goed diploma hebben verlaten Griekenland.
In België is het stilletjes aan bezig,vind ik. Het is de eerst keer in zoveel jaren dat ik mensen
rondom mij hoor dat ze hun job verliezen. En dat zijn mensen die al jaren in hetzelfde bedrijf werkten.
Spijtig en hard.
Maar hier is wel goed nieuws, de kids werken goed op school en dit jaar werk ik 4/5de en ik heb een
goed uurrooster zodat ik in mijn vrije tijd eens iets anders kan doen dan enkel lessen voor te bereiden.
Je zal verschieten als je bij oma in brugge zal komen, het is nogal veranderd.
zo ; ik laat je, de kids moeten naar school (Paulien met de fiets naar Meldert, 7 km)
Casper zal er volgend jaar bij zijn.
we zullen zo blij zijn om je terug te zien !!!!!!!!!!
groetjes en hou er de moed in !
kusjes en knuffels
christine en co -
15 November 2012 - 13:00
Karolien:
Amai Marieke. Zo aangrijpend. En confronterend. Ik ben echt blij voor jou dat jij je job nog hebt. Doe het daar nog goed en tot snel? x -
15 November 2012 - 13:16
Ome Jo:
Tja Marie!
Waarom zou je je moeten verontschuldigen?
Nare dingen horen ook bij het leven en als je over de leuke dingen mag schrijven, mag dat ook over de niet zo leuke.
Wat zich in Europa afspeelt heeft weinig om vrolijk over te doen.
Langzaam maar zeker is de droom van de welvaartsstaat, die van de wieg tot het graf voor elk van ons zou zorgen, aan het verbrokkelen.
De hele Westerse wereld krimpt ineen onder de ene economische dreun na de andere.
De Europeanen zagen het noodweer al een tijdje aankomen en dachten dat een paraplu wel voldoende zou zijn.
De Amerikanen hebben het in hun "Great Nation" euforie nog steeds niet door en zullen, als ze ooit wakker worden, met een loodzware kater zitten.
Ook in het Oosten gaat het niet goed maar daar bekommeren ze zich minder of niet over "sociale rechtvaardigheid of solidariteit".
De "have's" hebben meer dan voldoende middelen om elke oproer van de "have not's" direct de kop in te drukken.
Het geeft ze wat meer tijd maar alleen als uitstel van executie.
Ik weet het.
Ik schets een ver van optimistisch beeld.
We kunnen altijd hopen dat de hele crisis geen tragisch einde maar een transitie naar iets anders (en beter) wordt maar veel conflicten en oorlogen zijn over veel minder bevochten.
Groeten
Jo -
15 November 2012 - 14:04
Monique Stabel:
Hey Marieke, wat een toestanden he,ik vind het zo jammer voor jou: je vindt een fijne job, je woont in de stad waar je van houdt, je bouwt er een leuke vriendenkring op, en nu dit ... .
Het tijdperk van de gebakken lucht is blijkbaarvoorbij, en we komen met z'n allen hard met de voeten op de grond. Toch komt de mensheid altijd op de één of andere manier zijn crisissen te boven; laat ons hopen, nu we met de neus op de feiten worden gedrukt, dat er een nieuwe periode aanbreekt van welzijn in plaats van welvaart.
Houd er de moed in, en kom op tijd en stond in België bijtanken; by the way je hebt een leuke zus en ik vond het geweldig jouw familie te mogen ontmoeten bij de voorstelling van Cinderella.
Je bent altijd welkom! liefs Monique -
16 November 2012 - 10:40
Sarah:
Ik ben blij dat jij daar een job hebt die je graag doet, voor de rest is er weinig om blij over te zijn in je berichtje...
Gelukkig heb jij hier in België een sloot mensen die je met open armen zullen ontvangen als je nog eens even terugkeert!!
Ondertussen duimen we dat er snel betere tijden zullen aanbreken.
x!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
