Traveling in time and space

Gisterenochtend heb ik... een bananenboom geveld, een aanval van een gans afgewend, een hoop onkruid omver gekapt met een soort machete, zeventien gulzige schapen gevoed, en twee volle emmers macadamianoten geraapt. Jawel mensen, ik heb weer gewwooft. Maar op de tweede aflevering van ‘Marieke op de boerderij’ is het nog even wachten, want tussen de roadtrip in WA en het wwoofen in Zuid-Queensland heb ik nog een kleine omweg gemaakt, terug naar m’n ‘roots’: the USA!
_______

Het allerleukste aan reizen vind ik de verwondering die ik zo vaak mag meemaken – in het alledaagse leven zoek ik ze altijd op, maar tijdens het reizen valt ze gewoon uit de lucht. Bijvoorbeeld: na twee lange overtochten van Sydney naar Boston en terug, via LA en Atlanta, kan ik met trots zeggen (en misschien op m’n CV schrijven?) dat ik een tijdreizigster ben. Wie mij goed kent, weet dat ik het concept van de datumgrens maar heel moeilijk kan vatten (mogelijk ben ik in een vorig leven een ezelin geweest) en dat tijdsverschillen niet goed werken in m’n kopke. Daarom vond ik het ook supermysterieus (en ik hou het graag zo, voor wie eraan denkt onder deze blog een uitleg te zetten over de rotatie van de aarde en zo ;-) ) en superleuk dat ik op een donderdag om 10 uur ‘s morgens vertrokken ben uit Sydney, en op een donderdag om 6 uur ’s ochtends in LAX beland ben. 14 uur vliegen en dan nóg vroeger aankomen dan je vertrokken bent, da’s toch speciaal he?

Nog een stukje verwondering: op de vlucht waarop ik aan deze blog begonnen ben (van Atlanta naar LA), hebben we net genoten van een schijnbaar eindeloze zonsondergang. Meer dan 2 uur lang was de lucht geel, oranje en rood tewijl we westwaarts de zon achterna vlogen. Langste zonsondergang van m’n leven, geweldig. Als dat nog niet vreemd genoeg was, heb ik net, 8 maanden nadat ik uit Belgie vertrokken ben, in de lucht boven Oklahoma, een stukje Belgie opgegeten. In plaats van de gebruikelijke droge mini chocolate chip cookies, serveert Delta nu blijkbaar speculoos! Van Lotus nog wel! Mmmm...

Anyway. Misschien weten jullie nog dat ik vooral naar Amerika ging om mee te vieren in het huwelijk van een van m’n beste vriendinnen uit m’n Barcelona tijdperk, Rebecca. Wel, haar huwelijk is gevierd, uitstekend gevierd zelfs, maar de rest van de twee weken in de VS heb ik ook goed gevuld, met: 2 dagen New York, 5 dagen Concord, New Hampshire (bij m’n jeugdvriendin uit Californië, Hilary) en 2 dagen Boston.

--- New York baby, yeah! --- Frank Sinatra en Alicia Keys hebben er uitgebreid over gezongen, vrienden die er onlangs geweest waren, keerden altijd laaiend enthousiast terug, en ik... vond New York maar niks. Tot vorige maand, tenminste. Van m’n vorig bezoek aan de stad, een tiental jaar geleden, had ik namelijk enkel drukke, grijze straten onthouden, heel veel auto’s, en veel (te veel) mensen. En dus moest ik wel eens terugkeren, om m’n mening te herzien.

Deze keer heb ik het anders aangepakt dan een typisch bezoek aan de Big Apple: het uitzicht van bovenop de Empire State Building heb ik niet bewonderd, bij het Vrijheidsbeeld ben ik niet gekomen, en 5th Avenue ben ik maar heel kort overgestoken. Ik heb daarentegen wel ontbeten in een oerklassieke diner, waar het personeel plezant kibbelde terwijl de regulars hun ‘cup of joe’ opdronken, en heb samen met de oververhitte New Yorkers in een fontein in Washington Square Park geplonsd. In de Upper West Side heb ik op een zaterdagochtend aan een tafeltje in een Hongaarse bakkerij thee zitten drinken, terwijl de locals toetsen verbeterden, emailden, of de krant lazen. In Soho en Greenwich Village ben ik langzaam door de straatjes gekuierd, in El Barrio (Spanish Harlem) heb ik Spaans gesproken met de tacoverkopers. Ik ben een paar uur lang blijven zitten op de rode trappen op Times Square, tot de hemel donker werd en de straat zo licht als overdag, heb een groep New Yorkers hackysack zien spelen in Central Park en heb een hotdog gegeten bij Gray’s Papaya. Ik heb New York gezien op straatniveau, en ben verliefd geworden op de stad. Vooral de diversiteit heeft me helemaal overtuigd: wat een geweldige samensmelting van culturen!

--- Concord, New Hampshire --- Hilary heb ik leren kennen op m’n vijf jaar, toen we samen pliés, jettés en rond-de-jambes uitvoerden in de balletles in Cupertino, California. Na 20 jaar ontelbare brieven (jaja, het tijdperk van de snail mail hebben we ook overleefd), emails, en sporadische bezoeken vond ik haar deze keer terug aan de oostkust, waar ze rechten studeert. Vier dagen lang hebben we uitvoerig bijgepraat en zijn we gewoon heel gezellig en girly geweest: teennagels lakken, naar de mall, brownies bakken en verorberen, etc. De toneeltjes die we voorbrachten toen we 7 jaar waren, hebben we toch naar niet herhaald.

--- Boston, de meest Europese der Amerikaanse steden --- Tijdens de twee weken in Amerika ben ik drie keer door het busstation van Boston gepasseerd (1x de nachtbus genomen naar NYC, 1x op weg naar Concord, 1x op weg naar het huwelijk). Gelukkig ben ik de laatste twee dagen in Amerika eindelijk buiten het busstation geraakt om de stad te verkennen. In tegenstelling tot de volledig rechte lijnen van andere Amerikaanse steden, lijkt het centrum van Boston meer organisch gegroeid te zijn. In de straatjes van de North End, de Italiaanse wijk, waan je je even in Europa. Kleine pleintjes die gecreëerd lijken te zijn voor keuvelende oude mannekes liggen er verstopt achter kerkjes, de steegjes zijn slaperig in de namiddagzon. Maar voor de rest is Boston zeker niet slaperig, want het is ook een belangrijke universiteitstad. Zoals wel vaker, bleken de studentenwijken erg gezellig te zijn – Harvard en de wijk errond, met toffe cafeetjes en overvolle boekenwinkels, hebben me dan ook lang zoet gehouden. Conclusie: misschien iets minder stimulerend dan NYC, maar misschien ook wel iets leefbaarder op lange termijn.

--- Cuttyhunk: het huwelijk van de eeuw --- Ontelbare verhalen hadden we in Barcelona gehoord over het magische eiland Cuttyhunk, een uurtje verwijderd van het vasteland van Massachusetts. Rebecca kon dan ook nergens anders trouwen dan op het eiland waar ze de zomers van haar jeugd had doorgebracht... en dus zijn meer dan honderd mensen van vijf verschillende continenten op Cuttyhunk aanbeland (ik kreeg de prijs voor de gast die het verst gereisd was om op het huwelijk te geraken :-) ). Onder de gasten was er een aanzienlijke Chileense delegatie: de familie en vrienden van de bruidegom Paul, die voor het eerst in hun leven gevlogen (en gevaren) hadden om tot op Cuttyhunk te geraken. Verre reizen en ontzettend veel organisatie (Rebecca haar moeder heeft aangegeven dat haar zonen haar tien jaar op voorhand moeten waarschuwen als zij ook willen trouwen op Cuttyhunk, een eiland zonder supermarkten, hotels of publiek transport), maar iedereen, tot op de laatste persoon, vond het de moeite waard om te komen. En dat zegt veel over de bruid en de bruidegom: prachtige mensen met een heel goed en warm hart.

Het zou onmogelijk zijn om alles te vertellen over het huwelijk dat drie dagen duurde, maar hier zijn toch een paar momenten: ik verbleef samen met 6 andere bruidsmeisjes (er waren in totaal 13 bodagals (‘boda’ = Spaans voor huwelijk; ‘gals’ = infomeel Engels voor meisjes)) in een huis waarvan elk raam een prachtig uitzicht bood over het eiland of de oceaan. In het huis was het een heel warm weerzien met Cyntia (Brazilië ) en Mapi (Colombia), twee geweldige vriendinnen uit Barcelona. In de twee dagen voor het huwelijk hebben we o.a. met alle bodagals een yogales gevolgd op de veranda (een huwelijkscadeau voor Rebe van een vriendin die ook yoga-instructrice is), gesmuld van twee lammeren die op Chileense wijze boven een vuur geroosterd waren op het strand, gezond op datzelfde strand, koekjes gebakken voor het koekjesbuffet na het lamsvlees (iedereen die op het eiland een oven had, had koekjes gebakken, wat een tafel opleverde met meer dan 30 soorten!), de wedding cake helpen versieren, en een vrijgezellenfeest gehouden mét spontane en nachtelijke plons in de koude baai.

Na twee dagen ‘voorvieringen’ was het op zondag eindelijk zover: Paul en Rebecca zijn getrouwd op een heuvel in de tuin van Rebe haar ouders, met uitzicht over de zee. Rondom hen stonden de ‘groomsdudes’ en de 13 bodagals, allemaal in een verschillende tint van blauw. Na de mooie ceremonie, die geleid werd door de vriend die Rebecca haar ouders bijeen had gebracht, zijn we allemaal in een lange processie over het strand naar de grote witte tent gestapt. Onder de tent en op het groene gras hebben we gesmuld van lekkere oesters en scampi’s, recht uit de baai, maar ook van heerlijke sushi, sint-jakobsschelpen en steak, allemaal klaargemaakt door Rebe haar broer (die in een restaurant werkt). De wedding cake, volledig gemaakt door een van de bodagals (van Costa Rica), was meer dan perfect. Het was een prachtige namiddag in superontspannen sfeer en bovendien in erg goed gezelschap, want alle gasten waren interessant, open en vriendelijk. Toen de zon in een warme gloed dichter en dichter bij de horizon zakte, wilden we niet geloven dat het voorbij was. En zo hebben we de magie van Cuttyhunk mogen meemaken. Ik vind het nog altijd moeilijk om te geloven dat ik er geweest ben - een echt sprookjeseiland.
_____

PS: Deze blog heb ik afgewerkt in Sydney, waar ik eventjes opnieuw vertoef voor ik morgen weer het vliegtuig op stap. Ik begin namelijk aan een portie Azië in ‘tapa’vorm: eerste halte is Thailand, daarna Indonesië en Nepal. Hopelijk kan ik snel aflevering twee van ‘Marieke op de boerderij’ en verdere Aziatische avonturen bloggen, maar alles zal afhangen van internetverbindingen en van tijd. Tot de volgende!